Maroko - 2010

Dzień 6 - Przejazd przez kolorowy Atlas do Marrakeszu

Po przejechaniu niewielkiego odcinka drogi, zatrzymaliśmy się w sklepie z dywanami, gdzie spędziliśmy sporo czasu, zarzucani wyrobami o najrozmaitszych berberyjskich wzorach, począwszy od jednolitych dywanów sizalowych a skończywszy na bajecznie kolorowych strzyżonych kobiercach. Ja obserwowałam też tkaczkę, jak szybko i sprawnie zawiązuje supełki tworzonego gobelinu.

    

    
Sizalowy dywan i berberyjski kilim

        

        

Dalsza droga przebiegała przez góry Atlasu Wysokiego w kierunku Marrakeszu. Wspinaliśmy się coraz wyżej, oglądając surowe góry, poprzetykane tylko gdzieniegdzie spłachetkami zieleni traw i pojedynczych drzewek. Co jakiś czas zatrzymywaliśmy się na zdjęcia i zawsze oblegali nas sprzedawcy minerałów i skamielin. Im wyżej byliśmy, tym bardziej ceny spadały, aż wreszcie kupiłam za drobną sumę geodę z grafitowymi kryształami w środku (podobno niklu). Lunch spożyliśmy w przydrożnej restauracji, gdzie oczywiście trafił się przemiły popielaty kot, proszący o jedzonko a do sklepu obok przyciągał ewentualnych klientów olbrzymi skamieniały amonit.

Góry Atlas


Góry Atlasu Wysokiego są po prostu piękne


Tu kupiłam geodę

         
Berberyjskie dzieci dostają poczęstunek

         
Kot dostaje poczęstunek

    

Wreszcie osiągnęliśmy wysokość 2260 m.n.p.m. na przełęczy Tizi-n-Tichka i po jej drugiej stronie zjeżdżaliśmy w dół kręconą drogą, mijając czasem stada owiec i kóz. W czasie krótkiego postoju mogliśmy też obserwować, jak takie stado przekracza ruchliwą szosę. Tylko przytomności kierowców należy przypisać to, że za każdym razem nie zostaje na jezdni jakaś świeża porcja surowca na tadżin. Zanim bowiem pasterz zejdzie z góry na dół, zaganiając końcówkę stada, cała reszta jest już od dawna po drugiej stronie szosy.

    


Widok Atlasu z przełęczy



    

Zjeżdżając coraz bardziej krętymi i ściśniętymi serpentynami, mogliśmy obserwować głęboką zieloną dolinę z drogą, którą zwykle prowadzą trasy trekkingowe. Nocować można z kamiennych domkach pasterskich.

Wysoko prowadzą ścieżki trekkingowe




Spoglądając w przepaść...



         

Im bardziej zjeżdżaliśmy w dół, tym piękniejsze robiły się góry, nabierając brunatno – zielonego kolorytu od czerwonawej gleby i coraz bujniejszej roślinności. I coraz bardziej podziwiałam umiejętności kierowcy, który świetnie dawał sobie radę na ostrych zakrętach nad przepaściami, wymijając inne autobusy, mimo zmęczenia spowodowanego całodzienną jazdą bez jedzenia i picia.

    



    
Dla niektórych jazda zakończyła się tragicznie

   Pod wieczór zajechaliśmy do Marrakeszu tak, aby zdążyć jeszcze na krótki spacer po zatłoczonym placu Dżemelli. Mimo późnej pory było jeszcze 37 stopni upału, prawie jak na pustyni. Przy ocalałym minarcie zniszczonego trzęsieniem ziemi w XVII wieku meczetu Kutubija muzułmanie odbywali jakieś ramadanowe nabożeństwo. Po raz pierwszy od kilku dniu spożyłam spokojnie kolację, gdyż tutaj nie było kotów...

Dzień VII - Marrakesz

Powrót do strony głównej o Maroku

Powrót do strony głównej o podróżach