Portugalia - wybrzeże Algarve, Hiszpania - Sewilla - 2001

Po zakończenie objazdówki zawieziono nas na wybrzeże Algarve i naszą czwórkę umieszczono na jeden dzień w małym hoteliku w miejscowości Carvoeiro. Niewysokie białe, położone na klifach domki, wykończone żółtymi, czerwonymi i niebieskimi detalami, wyglądały uroczo. Korzystając z małej piaszczystej zatoczki, mogliśmy wykąpać się po raz pierwszy w oceanie.

W Carvoeiro


Plaża w Carvoeiro jest niewielka...


ale sama miejscowość położona jest ładnie na klifach

Następnego dnia wysłano po nas taksówkę, aby przewieźć nas do wypoczynkowej miejscowości Monte Gordo, gdzie zamieszkaliśmy niestety w większym hotelu, ale za to bliżej plaży, tuż przy ładnej promenadzie. Wieczorami przewalały się tam tłumy ludzi, na estradach występowały zespoły młodzieżowe. My zaś wtedy szliśmy się kąpać, gdyż o zachodzie słońca woda była najcieplejsza a wysokie, zbijające z nóg fale uspokojały się trochę .
     Ostatnie trzy dni naszego pobytu w Portugalii miały być poświęcone na odpoczynek na wybrzeżu Algarve. I rzeczywiście ten pierwszy dzień wypoczynkowy spędziliśmy na oceanem, spacerując po długiej plaży, oglądając wielkie meduzy, wyrzucane przez duże fale na brzeg a także kąpiąc się o zachodzie słońca.

    
W Monte Gordo - Staś w moich ulubionych portugalskich kwiatach i Asia o wschodzie słońca


Na promenadzie przy plaży - wracamy z wieczornej kąpieli w Atlantyku

Dwa dni natomiast zagospodarowaliśmy na wycieczki fakultatywne, jako że wrażeń nigdy za dużo a nie należymy do osobników plażujących.
Jedna wycieczka odbyła się do Hiszpanii, gdzie w Sewilli obejrzeliśmy:

     ażurowo rzeźbioną w piaskowcu piętnastowieczną katedrę z piękną dzwonnicą, która została wybudowana 200 lat wcześniej jako muzułmański minaret (niestety widzieliśmy ją tylko z zewnątrz, gdyż w środku odbywała się akurat Msza Św.);

     wielką budowlę XVIII- wiecznej corridy, należącej do najstarszych i najwspanialszych w Hiszpanii;

     i dwunastoboczną Złotą Wieżę, zbudowaną w XIII w. przez Arabów jako część fortyfikacji, która służyła później jako siedziba urzędu portowego (tu zamorscy kupcy wpłacali podatki), leżącą na pięknym, porośniętym palmami daktylowymi i kwitnącymi krzakami bugenwilli nabrzeżu rzeki Gwadalkiwir.
W Sewilli kupiliśmy kastaniety i hiszpański wachlarz do Asi kolekcji.

    
Złota Wieża i Satś w bugenwillach


Nabrzeża Gwadalkiwir

         
Palmy daktylowe i kwitnąca dracena

Pałac królewski Alcazar w Sewilli zachwycił nas białymi, koronkowymi krużgankami mauretańskimi oraz dającymi ochłodę ogrodami królewskimi. XII - wieczny alkazar Almohadów został po zwycięstwie nad nimi przekształcony w siedzibę króla Kastylii Piotra I Okrutnego i jego kochanki. Jedną z sal dobudowała później Izabela I Katolicka (w sali tej żegnała żeglarzy wyruszających do Nowego Światu). Bajecznie piękne, dekorowane azulejos, sale, ażurowe, finezyjne łuki krużganków, złocone sufity czynią z pałacu prawdziwe arcydzieło.

        
Wspaniałe mauretańskie krużganki pałacu Alcazar



        
Równie wspaniały budynek ogrodowy

Sporo czasu spędziliśmy też na terenach Expo z 1928 r., oglądając różnorodne pawilony narodowe i spacerując po ciekawym parku, w którym znaleźliśmy ławkę wykończoną płytkami azulejos, przedstawiającymi przygody Don Kichota.

Junior przed pałacem na terenach Expo


Siedzę na ławce literackiej, przedstawiającej przygody Don Kichota

Obszerny dziedziniec pawilonu hiszpańskiego zdobią krużganki, składające się z kolei na cały cykl obrazów z azulejos, prezentujących wszystkie hiszpańskie prowincje i charakterystyczne dla każdej z nich obiekty architektoniczne lub wydarzenia z przeszłości. Jest to bardzo oryginalne i interesujące.

Pawilon hiszpański na terenach Expo

        


Asia przy wystawie Walencji

        

W drodze powrotnej do Portugalii zatrzymaliśmy się w małej obecnie miejscowości Palos de la Frontera, która kilkaset lat wcześniej była znanym, tętniącym życiem miastem portowym. Stąd Krzysztof Kolumb wypływał na podbój Ameryki. Od tego czasu morze cofnęło się o kilkadziesiąt kilometrów, powodując zmniejszenie znaczenia miasta. Przed wyruszeniem na swoją wyprawę Kolumb mieszkał tu, w klasztorze franciszkanów Manasterio de la Rabida, którego wnętrza, ozdobione freskami, sławiącymi odkrywcę, można obecnie zwiedzać. W miasteczku zaś można zajrzeć do małego muzeum, mieszczącego się w dawnym domu jednego z jego kapitanów. Znajduje się tu też źródło, z którego Kolumb brał wodę na podróż.

W klasztorze Manasterio

    
Studnia, z której Kolumb czerpał wodę na podróż

Największą jednak atrakcją tego miejsca są dokładne repliki trzech okrętów, na których załoga Kolumba płynęła na odkrycie Ameryki: Pinto, Ninii i największej Santa Marii, przycumowane na brzegu rzeki ze zrefowanymi żaglami. My zostaliśmy zaskoczeni – wyobrażaliśmy je sobie jako duże żaglowce, a tymczasem to były małe łupiny. Patrząc na nie można dopiero docenić w pełni odwagę dawnych żeglarzy. Ciekawie było pochodzić po tych statkach, zajrzeć do kajuty kapitana, wdrapać się na gniazdo bocianie. Pokłady dziobów i ruf statków były ze względów bezpieczeństwa pochylone w kierunku środka żaglowców - można sobie wyobrazić, że na wielkiej fali statki te zachowywały się jak bańka - wstańka. Pod pokładem Santa Marii umieszczono nawet "zapasy żywności", jakby statek czekał na rychły rozkaz odcumowania. Ta wycieczka w przeszłość miała dla nas dużo uroku.

Replika statku Ninia - najmniejszego z floty Kolumba, który obsługiwała 20 - to osobowa załoga


Replika okrętu Pinto

    
Na pokładzie Pinto - obok atrapy zapasów żywonściowych

    
Na pokładzie Santa Marii


Repliki statków Kolumba

Nasza następna i ostatnia wycieczka po Portugalii również była przeurocza, ze względu na cudowne krajobrazy wybrzeża Algarve. Podobno portugalskie klify są najpiękniejsze w Europie i widoki, jakie mieliśmy jadąc wzdłuż wybrzeża, zdały się to potwierdzać. Obserwowaliśmy surowe, posępne 60-cio metrowe klify Przylądka Św. Wincentego z białą latarnią morską, aby później rozpoznać ten sam widok na azulejos w pobliskiej kawiarni.

Przylądek Św. Wincentego

    


Skały charakterystyczne dla wybrzeża Algarve

    
Latarnia morska na przylądku św. Wincentego

Następnie wpadliśmy w zachwyt na Przylądku Ponta de Piedade, gdzie zatrzymaliśmy się na dłużej. Piaskowe skały w kolorach od żółci poprzez czerwień do brązu tworzą malownicze baszty, mosty, okna skalne, popiersia ludzkie i zwierzęce, a wszystko zanurzone w seledynowo – turkusowo – błękitnym morzu. Wspaniałym przeżyciem było pływanie łódką po tych cudownych zatoczkach, wśród niesamowitych formacji skalnych. W klifach kryją się zalane wodą podziemne groty, do których też wpływaliśmy, zachwyceni ciszą i mieniącymi się zielenią i złotem odblaskami wody na ich sklepieniach. Obserwowaliśmy malutkie plaże, do których jedyny dostęp z lądu jest po linach lub drabinkach sznurkowych – często zajęte przez nudystów.

Przylądek Ponta de Piedade


Jedna z cudownych zatoczek mieniących się różnymi odcieniami niebieskości i turkusu


Z tej zatoki odpływaliśmy łódką

    
W porowatych, zwietrzałych skałach jest dużo jaskiń


Nie tylko morze urzeka różnobarwnym kolorytem, skały również mają różne barwy, układające się warstwowo

Po dopłynięciu do Lagos wzdłuż wkomponowanej w klify siedemnastowiecznej twierdzy, mogliśmy zwiedzić miasto i podziwiać przepiękne dzieło sztuki snycerskiej - złocony ołtarz w kościele św. Antoniego (XVIII w.) a na koniec wycieczki przejść się po deptaku i porcie jachtowym kurortu Albufeira.

Zbliżamy się do Lagos

    
Most w Lagos i deptak w Albufeira


Ołtarz w kościele św. Antoniego w Albufeira wprost kapie złoceniami i bogactwem ozdób

    
Portret Stasia - w drodze powrotnej zatrzymaliśmy się na chwilę, aby popatrzeć na dąb korkowy.

Powrót do strony głównej o Portugalii