2010 - Maroko

Dzień 6 - kazby Taourirt i Ait Benhaddou

Rano, gdy jeszcze nie było wielkiego upału, udaliśmy się do pobliskiej kazby Taourirt, będącej w XIX wieku potężną fortecą zamieszkiwaną przez cały garnizon, osłaniający karawany, wędrujące doliną rzeki Draa. Różowe mury obronne z wplecionymi w nie wieżami chronią wysoki pałac paszów, poprzecinany okienkami, wykuszami i ozdobiony typowymi berberyjskimi wzorami, wyżłobionymi w glinianej fasadzie..

Kazba w Quarzazat

    


Kazba Taourirt

Kazba należała do wspomnianego już rodu zdrajców Glawich i do czasów obecnych ostała się w doskonałym stanie tylko ze względu na roztoczony nad nią parasol ochrony UNESCO – po ich siedzibie rodowej, mieszącej się w Atlasie Wysokim, nie pozostał ślad. Ród, nie mający wcale szlachetnych korzeni, urósł na znaczeniu i bogactwie, udzielając pomocy sułtanowi. Panowie Atlasy Wysokiego pobudowali potem liczne kazby i tym samym kontrolowali duże tereny a w 1932 roku zdradzili Francuzom sposób opanowania sąsiedniej siedziby konkurencyjnego rodu Haddou. Nic dziwnego, że Berberowie ich nie lubią...

    
Kazba Glawich

W fortecy Taourirt pasza bywał tylko czasowo, co nie przeszkadzało, aby miał tu duży harem.
Do wielkiej kazby wchodzi się przez bramę, która była pod nieustanną obserwacją zarówno straży garnizonowej, jak i samego paszy – na tę bramę wychodziło okno w jego pokoju i balkon, z którego witał wojsko lub gości, gdy uznał, że są tego godni.

     
Brama i okno paszy

    
Balkon, z którego pasza dokonywał przegladu garnizonu

Główna część glinianej kazby, stanowiąca siedzibę pana, posiadała na parterze łaźnie, czyli hamam – goście musieli z niej skorzystać, co witali pewnie z dużą przyjemnością, będąc po długiej podróży ale jednocześnie pozbawiani byli broni. Pierwsze piętro stanowiło strażnicę. System niskich korytarzy i salek, gdzie czuwali przy oknach wartownicy sprawdzał się doskonale, dzięki komunikacji i wentylacji przy pomocy umieszczonych na środku studni. Chociaż my uznaliśmy, że jak dla nas, dawny system wentylacji nie jest wystarczający – w powietrzu pod niskimi stropami, uplecionymi z konarów tamaryszka, unosił się pył wysuszonej i pokruszonej gliny i słomy, które są głównym budulcem ścian.

     
Te małe otwory to okienka strażników; a w środku szyb wentylacyjny

    
Strop z tamaryszku

Drugie piętro – pomieszczenia paszy - są już wysokie i ozdobne. Stropy wykończone rzeźbionym na modłę arabską i malowanym drewnem cedrowym, ściany – malowanymi stiukami. Sprawia to odpowiednie wrażenie bogactwa właścicieli. Główne pomieszczenie jest przestronne i wreszcie należycie przewiewne – zapewniają to 3 okna zwrócone na 3 strony świata: rzekę Draa, nad którą wędrowały karawany, medinę i bramę wejściową do fortecy.

    

        
Malowany sufit z cedrowego drewna

    

       
Okno paszy i widoki na dolinę Draa i fortecę

     
Sala reprezentacyjna

    

Ostatnie piętro to harem - kilka pomieszczeń mieszkalnych, w tym jedno z dużymi, okratowanymi oknami, wychodzącymi na świat i ścianami wyłożonymi kafelkami. Jak mogło tu spędzać całe życie kilkadziesiąt kobiet, pozostaje dla mnie ciągle zagadką...

     
I jak tu wytrzymać całe życie?

    

    

Opuszczajac Quarzazat i jadąc dalej drogą 1000 kazb wzdłuż rzeki Draa, dotarliśmy do najbardziej „filmowej” z nich. Kazba Ait Benhaddou to najsłynniejsza forteca Maroka (wpisana na listę UNESCO), będąca maleńkim ufortyfikowanym miasteczkiem położonym na zboczu góry. Pochodzi z XVI wieku i należała do rodu Haddou, przeciwników Glawich.

Dolina Draa


Kazba Ait Benhaddou

Najlepszy widok na Ait Benhaddou roztacza się od strony rzeki: brunatne mury kazby i jej wież, nieco jaśniejsze domy ksaru wspinającego się na nagie wzgórze z murami obronnymi i agadirem (spichlerzem) na szczycie.

Kazba Ait Benhaddou

    
Na górze agadir, niżej mury kazby z bramą


Kazba i ksar


Ksar i agadir

Z szosy zeszliśmy w dół i przekraczając suche, kamieniste koryto rzeki a później bramę wjazdową, zagłębiliśmy się w labirynt uliczek i schodów, które poprowadziły nas na szczyt wzgórza. A cały czas towarzyszył nam przemiły pies, który najpierw chłodził się w strumyku a potem poleciał z nami na wzgórze, mimo wielkiego upału. Ze szczytu mogliśmy podziwiać panoramę kazby i ksaru, suchej rzeki i okolicznych, spektakularnych pagórków obrzeża pasma Rift.

Widok na kazbę i koryto rzeki


Wejście do kazby

    

    

    
Psi strażnik kazby



    

Ait Benhaddou to miejsce, gdzie kręcono sceny do takich hollywoodzkich hitów jak „Gladiator” czy „Klejnot Nilu”. W ksarze mieszkają jeszcze nieliczne rodziny, których członkowie lub inwentarz uczestniczyli w zdjęciach filmowych w charakterze statystów. Bardzo są w tego dumni i zapraszają do swoich domów, aby pochwalić się dokumentującymi to fotografiami lub portretami znanych aktorów, nierzadko uświetnionych autografami. Bardzo jest to miłe i szkoda mi było, że pędziliśmy wąskimi uliczkami kazby za przewodnikiem, nie mogąc zatrzymać się nigdzie na dłużej. Na chwilę dałam się wciągnąć jednemu z mieszkańców do jego domu, prowadzona przez ciemne korytarze sieni i schody, aby podziwiać zdjęcia filmowe i sprzęty, które w jakimś filmie „zagrały”, ale zaraz musiałam się sumitować, że jestem z grupą, która mi właśnie ucieka. Do innego sklepiku zajrzałam, nakłoniona przez właściciela i jego kota – Berber był bardzo miłym człowiekiem, gdyż słysząc, że głównie zachwycam się jego zwierzątkiem, zaraz zawołał inne – kryły się gdzieś między rupieciami ciasnego i ciemnego sklepiku. Wyglądały na bardzo szczęśliwe i posiadały nawet własne imiona – więc choćby ze względu na pokrewieństwo duchowe z ich właścicielem z chęcią bym coś u niego kupiła, ale niestety posiadał tylko srebrną biżuterię, której miałam już wystarczającą ilość :)

Spektakularna skała i brama wybudowana do potrzeb planu filmowego

         


Prywatne muzeum filmowych pamiątek

    
Berberyjskie szczęśliwe koty, które miały imiona

W drodze powrotnej z góry wstąpiliśmy do jednego z domostw na herbatę, serwowaną na sposób marokański. W domu tym gościły nas owce, które podobno "grały" w "Gladiatorze" oraz kobieta, będąca podobno "czarodziejką" :)

Salon w ksarze

    
Czas picia herbaty

             
Staś czeka na herbatę a owce kontemplują ulotność sławy w filmowym świecie


Naturalny plener filmowy

    
Po wypiciu gorącej herbaty przyszedł czas na zimną colę


U nas były kombajny Bizon a tu jest Istanbul :)

Dzień VI - c.d. Droga przez góry Atlasu



Powrót do strony głównej o Maroku

Powrót do strony głównej o podróżach

Copyright © ASkonieczna        Kontakt: ask@przez-pryzmat-lat.pl